| Wspomnienie rekolekcji |
Może zacznę od tego, że strasznie nie chciało mi się przyjeżdżać na te rekolekcje. Nie wiem dlaczego... Może dlatego, że byłam już na nich dwa razy i za drugim razem nie podobało mi się tak jak za pierwszym, więc myślałam, że trzeci raz to już w ogóle będzie beznadziejny... Ale myliłam się i to bardzo.
Tak się złożyło, że były to najlepsze rekolekcje z nich wszystkich:) Poznałam wielu wspaniałych, otwartych na bliźnich ludzi, którzy nie byli "zamknięci" tylko w swoich grupach, ale otwierali się na innych ludzi, zawierali nowe znajomości. Od jakiegoś czasu moja wiara słabła... Z dnia na dzień było jej coraz mniej... A nawet z czasem ograniczała się tylko do niedzielnej Mszy Świętej, na którą chodziłam już chyba z przyzwyczajenia:( Zapominałam o codziennej modlitwie, do spowiedzi chodziłam ze względu na to, że były święta czy też rekolekcje; potrzebowałam tylko specjalnej okazji na to, żeby już się wyspowiadać... Przez całe dnie nie miałam czasu, by nawet pomyśleć o Bogu... Zawsze coś mi w tym przeszkadzało, aż w końcu o Nim zapomniałam; przypominałam sobie tylko w niedziele na Eucharystii. Po tych rekolekcjach czuję, że powoli moja wiara umacnia się... Wiem, że potrzeba na to dużo pracy i czasu, ale czuję, że dam radę i że nie jestem w tym sama - On mi zawsze pomoże i podtrzyma, gdy będę upadać. Powoli staram się nastawić psychicznie na to, że niedziela jest pierwszym dniem tygodnia. Zawsze w poniedziałek rano jest myśl, że znowu to samo, znowu zaczyna się kolejny tydzień, jeszcze 5 dni i dopiero wtedy mogę odpocząć... Właśnie nie!! Tydzień zaczynam od odpoczynku i kończę go odpoczynkiem:) Mam nadzieję, że uda mi się to wprowadzić w codzienność. Może to dziwnie zabrzmi, ale pozbyłam się strasznego nałogu, który utrudniał mi życie - przeklinania... Bardzo mnie to cieszy, ponieważ długo z tym walczyłam. I udało się:) Podczas tych rekolekcji zrozumiałam co to jest przyjaźń a może raczej doświadczyłam tego. Najbardziej cieszy mnie to, że powróciłam do moich "starych przyjaciół" o których myślałam, że nie chcą już ze mną utrzymywać kontaktu, bo np. mają oni swoje tajemnice, swoje sprawy, swoje wspomnienia z Białorusi, gdzie niestety nie byłam z nimi. Oddaliłam się od nich myśląc, że to oni oddalili się ode mnie. Teraz zrozumiałam, że zależy mi na nich i im na mnie:) Wprowadziłam także modlitwę do mojego codziennego życia. Codziennie rano dziękuje Bogu za sen i życie a wieczorem modlę się za moich rodziców i przyjaciół. Podczas Eucharystii na rekolekcjach zaczęłam modlić się za Kapłana sprawującego Mszę Świętą, o łaski dla niego i o Ducha Świętego dla niego. Zrozumiałam w końcu jak bardzo ważny jest dla mnie drugi człowiek... Szczególnie ten, który potrzebuje pomocy. Zamiast cieszyć się, że ktoś zaufał mi i chce mi się "wyżalić", zawsze mówiłam, że nie mam czasu, mimo, że miałam go bardzo dużo; po prostu nie chciało mi się wychodzić z domu. Na szczęście bardzo szybko się tego oduczyłam i staram się już więcej nie traktować tak ludzi, gdyż sama nie chciałabym być tak traktowana. To chyba byłoby na tyle. Tego, co mogę wyrazić słowami, bo tego co czuję nie da się opisać... Odkąd wróciłam przez kilka pierwszych dni czułam straszną pustkę w sobie... Nie potrafiłam normalnie funkcjonować. Ciągle tęskniłam za tym wszystkim, co tam było... Za ludźmi, konferencjami, Eucharystią.... Brakowało mi wszystkiego:( Teraz już trochę mi przeszło... Już poczułam monotonnie codzienności tym bardziej, że już zacznie się szkoła i inne zajęcia. Tylko modlę się o to, by nie przysłoniło mi to wszystko Boga i przyjaciół... Ale często wspominam te scenki, kabarety czy różne śmieszne incydenty:)
Pozdrawiam bardzo serdecznie:)
Joanna Michalik.
liczba odsłon: 1985 | dodano: 2008-03-02 18:21:15
Tweetnij
Profil na FB
