| Nostalgiczny Dzień Dziecka w Stargardzie |
Pierwszy czerwca powszechnie kojarzony jest z radosnym świętowaniem wraz z najmłodszymi ich święta. Tegoroczny Dzień Dziecka w Stargardzie miał jednak dla niektórych nostalgiczny charakter. Tego dnia na Cmentarzu Komunalnym został odsłonięty Pomnik Dziecka Nienarodzonego będący zarazem grobowcem.
Z inicjatywy Fundacji Donum Vitae, której jednym z zadań jest pomoc rodzicom po stracie dziecka, Urząd Miasta Stargard zainteresował się tematem pochówku ciał dzieci zmarłych przed narodzeniem, których rodzice nie pochowali w grobach indywidualnych. Równolegle temat został poruszony w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej. W bardzo niedługim czasie została podjęta decyzja o stworzeniu miejsca zbiorowego pochówku dzieci zmarłych przed narodzeniem, których ciała nie zostały odebrane przez rodziców ze szpitala. Pomnik Dziecka Nienarodzonego pełni nie tylko funkcję grobowca, w którym w miarę pojawiających się potrzeb, będą przeprowadzane pogrzeby. Jest również miejscem symbolicznym i terapeutycznym, pomagającym przeżyć rodzicom żałobę po stracie dziecka, zatrzymać się, pomodlić.
Według danych uzyskanych przez Fundację Donum Vitae z Narodowego Funduszu Zdrowia, liczba poronień samoistnych w latach 2010-2014 wyniosła 319. Zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami, każdy rodzic ma prawo do indywidualnego pochówku ciała swojego dziecka, niezależnie od tego na jakim etapie rozwoju prenatalnego zmarło, jaką miało wagę, czy w jakim stopniu było ukształtowane. Jednak wielu rodziców doświadczając tej niezwykle bolesnej sytuacji, nie ma wiedzy, jakie są ich prawa. Wielu również, z różnych powodów, nie decyduje się na zabranie ciała swojego dziecka i na indywidualny pogrzeb. Wówczas obowiązek pochowania zwłok przejmuje społeczność lokalna poprzez delegowane do tych zadań instytucje.
W Stargardzie w ciągu roku odnotowanych jest średnio 60 poronień samoistnych. To jest jedynie skala zjawiska – liczby zapisane na kartach, rozliczeniach, w statystykach. A jak opisać ból i bezradność wobec tych sytuacji? Jak opisać próby powstawania z cierpienia i powracania do codziennych zajęć? Jak zmierzyć się z tęsknotą za niespełnionymi marzeniami? Szacuje się, że rocznie w Polsce wskutek poronienia umiera blisko 40 tysięcy dzieci. Każdy z nas może spotkać osobę z doświadczeniem utraty dziecka na swojej drodze. Czy wiemy, jak się zachować w takiej sytuacji? Co powiedzieć? Czy milczeć? Nie bójmy się być prawdziwymi również w sytuacji, gdy jesteśmy bezsilni. Nie bójmy się towarzyszyć nawet, jeśli nic powiedzieć nie potrafimy. Nie bójmy się różnych skrajnych reakcji, które są egzaminem naszej przyjaźni, ludzkiej życzliwości i wrażliwości.
Odpowiednie wsparcie, ma swój wymiar nie tylko moralny, ale także społeczny i psychologiczny. Każda rodzina inaczej może przeżywać dramat utraty dziecka. Jedna osoba szybko zamknie temat, druga chciałaby jak najwięcej rozmawiać. Wielokrotnie jednak nie znajduje bliskiej osoby, która zwyczajnie jest gotowa potowarzyszyć w cierpieniu – wysłuchać, pozwolić się wypłakać, przyjąć słowa zwątpienia, wściekłość, czy rozpacz i wytrwać w takiej sytuacji. Dla wielu będzie pomocą wiara w Tego, który ze śmierci przeszedł do życia. Dla wielu pomocą będzie osobista relacja z Tą, która utraciła Swego Jedynego Syna na Krzyżu. Dla innych wiara może się roztrzaskać w drobny mak i pojawi się najprostsze i najtrudniejsze jednocześnie pytanie: Dlaczego? Nie silmy się na pozorne odpowiedzi, które bardziej mogą zranić niż pomóc.
Wydaje się, że świadomość tematu śmierci dzieci przed narodzeniem w społeczeństwie wzrasta. Jednak wciąż pozostaje dużo pracy. W imieniu Fundacji Donum Vitae bardzo dziękujemy za tak życzliwe podjęcie inicjatywy, z którą zwróciliśmy się do Pana Prezydenta poprzez spotkanie z Panią Prezydent Ewą Sową. Również dziękujemy za wysiłek, jaki podjął Pan Prezes Sebastian Szwajlik ze swoimi współpracownikami. Dziękujemy za życzliwość i otwartość. Śmierć dziecka jest naruszeniem porządku natury, w którym to dzieci żegnają rodziców, a nie odwrotnie. Jednak wielkość społeczeństwa rozpoznaje się po odniesieniu do osób najsłabszych, będących najbardziej bezbronnymi. Wytrwajmy i pomóżmy dając przez swoją życzliwość światła nadziei, która pomoże każdemu znaleźć taką osobistą, dla siebie odpowiedź na pytanie daczego?
Marta Kuśmierek
ks. Tomasz Ceniuch
Profil na FB
