Abraham przez wiarę powędrował do Ziemi Obiecanej.
(Hbr 11,9)

Mdr 18,6-9;
Hbr 11,1-2.8-12;
Łk 12,35-40

Duchu Święty, przyjdź!
Jezu, z Twoją pomocą rozpoczynam rozważanie tekstu biblijnego, który Kościół podaje na XIX Niedzielę Zwykłą.

Abrahama można podziwiać za umiejętność zaufania Bogu, którego nie znał, a zupełnie Mu zawierzył. Gdy czyta się Księgę Rodzaju, postać Abrahama zajmuje w niej szczególne miejsce. Był on przecież protoplastą Narodu Wybranego. Również obecnie odwołują się do niego trzy wielkie religie monoteistyczne: judaizm, chrześcijaństwo i islam.

Abraham może stanowić dla każdego chrześcijanina przykład całkowitego zaufania Bogu, który jest wszechwiedzący, a zatem wie, co dla nas jest najlepsze w życiu.

Nie jest łatwo zaufać Bogu tak, jak to uczynił Abraham. Wyszedł on ze swojej rodzinnej ziemi i udał się w daleką podróż do Ziemi Obiecanej. Możemy zauważyć niejako analogię pomiędzy Abrahamem a nami. My również, wezwani przez Boga, wędrujemy do Ziemi Obiecanej, jaką jest niebo, miejsce wiecznego szczęścia.
Najważniejsze jest to, by wytrwale dążyć do tego celu. Nie wolno załamywać się, ponieważ na to tylko czeka Zły, przeciwnik Boga, który chce sprowadzić nas do

Ziemi Przeklętej. On wie o tym, że przegrał i że jego panowanie już się kończy, więc tym bardziej atakuje. Zachowuje się jak ranne zwierzę, które wtedy, gdy ma świadomość, że umiera, jest najbardziej agresywne i chce zadać jak największe straty przeciwnikowi.

Przemyślę w tym tygodniu:
1. Czy potrafię jak Abraham zaufać Bogu?
2. Czy wytrwale zmierzam do Ziemi Obiecanej?
3. Czy nie słucham podszeptów Złego?

Tekst: Kajetan Rajski

Komentarze