Dzień za dniem, jak zając ucieka. Stary jeszcze nie przeminął, a już nowy za rogiem się czai. Przez palce czas nam umyka. Żyjemy w ciągłym biegu, w ciągłym pośpiechu. Staliśmy się więźniami własnych kalendarzy, telefonów... Tysiące obowiązków i spraw dnia codziennego, które musimy załatwić. Biegniemy przez życie jak szaleni - dokąd? Po co? Gdzie? W ciągłym biegu, bez opiętania, od-do. Wskazówki zegarka śmieją się z nas. Nie mamy czasu dla siebie i innych. Brak czasu i zmęczenie – choroba dzisiejszego człowieka...

W tym wszystkim nie potrafimy się zatrzymać. Przywykliśmy do bycia w ruchu, do ciągłego działania, pracowania, kiedy tego nie ma, nie potrafimy funkcjonować. Czegoś nam brakuje. W pewnym momencie tego szaleńczego biegu, nagle pędzimy sami. Obok bliscy, a tak naprawdę obcy ludzie. Zmęczeni, osamotnieni, pogubieni, znużeni monotonnością idziemy przez świat. Nie mamy sił cieszyć się z osiągniętych celów i zamierzeń, do których uparcie pędziliśmy. Nie umiemy zatrzymać się, rozejrzeć się wokoło, usiąść i odpocząć. Zabiegani, zaniedbujemy siebie, swoje ciało i swojego ducha. Nie pielęgnujemy tego, co tak naprawdę czyni z nas człowieka. Zapominamy, że otrzymaliśmy coś takiego jak dusza. Czym byłoby ciało bez duszy? Jaki byłby człowiek bez duszy? Kim by był? Nikim...

I moje życie tak wygląda. W ciągłym biegu, z zegarkiem i kalendarzem w ręku. W nieustannym pośpiechu. Jedynymi towarzyszami są zmęczenie i samotność. Cichy telefon, który zapomniał, że dzwonić potrafi, bezrobotny dzwonek u drzwi, skrzynka pocztowa zapchana reklamami, herbata z kawą samotnie pita... Zdeptana dusza, zdeptane uczucia... - ot, co z życia robi nieustanny pośpiech. Nie warto gnać na łeb, na szyję.

Jednak dziś lokomotywa życia, która po torach prozy dnia gna, swój postój w świętej ciszy ma. W chwili adoracji, w chwili wytchnienia i modlitwy swój kończy bieg. Święta cisza, święty spokój. Cisza... prosta, zwyczajna, najcichsza. Przystanek Adoracja, co schronieniem i chwilą zapomnienia jest. Tu już przestają kpić wskazówki zegarka. Znika śmiech i hałas milknie. Człowiek słyszy siebie, nie tłumy. Tu inaczej płynie czas. Serce i umysł modlitwą pochłonięty, nad Bogiem pochylone. Na rozmowie z Najwyższym skupione. Trudne, zbolałe, umęczone płyną słowa modlitwy. Błagalne i dziękczynne. Znika lęk, ustają burze. Ożywa dusza, budzi się człowiek.

Tak, tego mi było potrzeba. Tego skupienia, tego wyciszenia, tej modlitwy i „świętej" ciszy. W gąszczu spraw, trosk i problemów, bycia sam na sam z Bogiem. Kruszy się, to co opornym było. Mięknie serce, topnieją lodowce lodów. Tam na dnie, głęboko tak zaczęło zmieniać się coś. Drgnęły góry. Runęły schematy.

Czas Adoracji, czas rozmaitych czuwań modlitewnych, czas skupienia... te wyjątkowe chwile trwania na modlitwie, czy to sam na sam przed Najświętszym Sakramentem czy też wspólnotowego zmieniają świat, a w zasadzie człowieka. „Modlitwa zmienia człowieka, a ten zmienia świat".

Tak jak kropla wody drąży skałę, tak Najwyższy swym głosem drąży serca kamień. Kruszy go w znacznej części, bądź w całości. Zmienia krajobraz ludzkiej duszy. Ożywia jej ogród. Wyschnięte źródła napełnia swoją miłością. Kruszy, przemienia, ożywia.

W dzisiejszym zaganianym świecie, kiedy ma miejsce wyścig szczurów, w świecie, który zewsząd krzyczy do nas wielością i różnorodnością poglądów i systemów wartości, w którym dokonuje się wiele przemian. Potrzebujemy zatrzymania się i pochylenia nad tym co naprawdę jest najważniejsze, które wartości naprawdę czynią życie lepszym, bogatszym, wartościowszym, a których wyznawanie jest tylko złudną, fałszywą nadzieją na takie życie. Potrzebujemy „świętej" ciszy. W ciszy i w skupieniu rodzą się prawdziwie ogromne rzeczy.

Ktoś z Was kto to przeczyta, zapyta może czy naprawdę warto poświęcać swój czas na udział czuwaniach, dniach skupienia itp.? Może nie od razu, na pstryknięcie palcem, na tupnięcie nogą, że teraz, że już, natychmiast zbiera się owoce tych chwil. Ale warto - te chwile naprawdę zmieniają. Nie przekonasz się o tym dopóki sam nie spróbujesz. Zrób coś czasem, także i dla swojego ducha.

Czuwanie Młodzieży Chrystusa Króla, Szczecin-Zdroje
E.S.

Komentarze