W Stanach Zjednoczonych coraz głośniejsza staje się sprawa 33-letniej Marlise Munoz z Fort Worth w stanie Teksas, której życie od listopada ub. roku podtrzymują urządzenia szpitalne tylko dlatego, że kobieta jest w ciąży. Choć rodzina chce odłączenia od respiratora żony i córki, u której stwierdzono śmierć mózgową, to zgodnie z prawem stanowym procedura taka nie jest możliwa, gdyż zadaniem lekarzy w obecnej sytuacji jest ratowanie życia nienarodzonego dziecka, mającego obecnie 20 tygodni.

Przedstawiciele teksańskiego szpitala przypominają jedynie, że podobne regulacje obowiązują w 31 stanach na terenie USA. Zabraniają one odłączenia urządzeń podtrzymujących życie pacjentek, które są w ciąży. Według 60-letniej Lynne Machado, matki pogrążonej w śpiączce kobiety, jej córka z pewnością nie życzyłaby sobie, by zastosowano wobec niej tak restrykcyjne prawo. Podobnie sądzi ojciec, zdaniem którego córka jest traktowana jedynie jako „żywicielka płodu”. Według niektórych etyków, szpital dokonał nadinterpretacji prawa, ponieważ, jak podnoszą, jeśli kobieta jest nieżywa, nie może być pacjentem. Jednak obrońcy prawa przypominają, że intencją ustawy była właśnie ochrona życia nienarodzonego bez względu na arbitralne decyzje rodzica lub rodziny.

„Nienarodzone dziecko powinno być traktowane jako oddzielna osoba” – wyjaśnia obrońca życia Joe Pojman, szef Texas Alliance for Life i przyznaje, że nawet w sytuacji, gdy mózg pacjentki już nie funkcjonuje, warto walczyć o życie jej nienarodzonego dziecka. Prawo, na które powołuje się szpital, zostało przyjęte przez stan Teksas w 1989 roku, a poprawki do niego zatwierdzono w 1999 roku. Podobne przepisy, zabraniające lekarzom odłączenia urządzeń podrzemujących życie ciężarnej kobiety, obowiązują w 31 stanach. Teksas należy do 12 stanów, gdzie kontynuuje się procedurę podtrzymywania życia pacjentki bez względu na to, jak bardzo zaawansowana jest jej ciąża.

Należy podkreślić, że coraz częściej w środowiskach medycznych kwestionowana jest teoria "śmierci mózgowej" jako kresu życia ludzkiego. Lekarzom udaje się w niektórych przypadkach, po odpowiedniej rehabilitacji umożliwić osobom po ciężkich obrażeniach mózgu powrót do samodzielnej egzystencji. Bł. Jan Paweł II uczestnikom Kongresu Lekarzy Katolickich w Rzymie w 2004 roku powiedział, że "Człowiek, nawet ciężko chory lub niezdolny do wykonywania bardziej złożonych czynności, jest i zawsze pozostanie człowiekiem, nigdy zaś nie stanie się 'rośliną' czy 'zwierzęciem'. Także i nasi bracia, którzy znajdują się w klinicznym stanie 'wegetatywnym', w pełni zachowują swą ludzką godność. Nadal spoczywa na nich miłujące spojrzenie Boga, który postrzega ich jako swoje dzieci potrzebujące szczególnej opieki".

rk, st/New York Times / Fort Worth

Komentarze