Subtelna różnica

Wyobraź sobie dwóch znawców danego terenu, dajmy na to np. pewnego rejonu gór. Obydwu możesz spotkać przed wejściem  na szlak. Pierwszy wygląda na pewnego swojej wiedzy, w ręku trzyma mapę, pokazuje Ci na niej każdy zakręt i dokąd masz dojść. Jest wspaniałym gawędziarzem, wyjaśnia wszystko dokładnie, choć sam nigdy nie wyszedł poza ogrodzenie swojej posesji. Drugi minę ma niepewną, mapę posiada i owszem, ale opowiada Ci raczej o szczegółach, po których poznasz, w którym miejscu szlaku jesteś i na co masz uważać. Słowa jego są mniej składne, raczej odpowiada na pytania niż sili się na opowieść. Sam nieraz przeszedł tę drogę i w kolejną właśnie wyrusza. Mnie zawsze bardziej będzie przekonywał ten drugi niż ten pierwszy, nie wiem jak Ciebie.

Wracając do tekstu ewangelii. Duch wyprowadził Jezusa na pustynię, gdzie był kuszony. Obecność Ducha w nas nie jest gwarancją „świętego spokoju”, nie oznacza, że oto możemy wygodnie rozsiąść się w fotelu życia i upajać Jego pocieszającą obecnością. Jesteśmy wezwani nie do tego, by mieć wiedzę na temat Boga i człowieka, ale by doświadczyć prawdy, doświadczyć kim jest Bóg i kim jest człowiek. Duch wprowadza nas niejako w środek tego doświadczenia, a ono jest jak ogień.

Współuczestnictwo

W liście do Hebrajczyków czytamy: „Przez to bowiem, co sam wycierpiał poddany próbie, może przyjść z pomocą tym, którzy jej podlegają” (Hbr 2,18). Zanim zacznie się głosić Królestwo Boga, trzeba najpierw w sobie samym doświadczyć Jego panowania. Pokusy, próby, pytania, których doświadczam, nie są obce Jezusowi. Przeszedł przez nie, by być tutaj ze mną, by mnie prowadzić: „Choćbym przechodził przez ciemną dolinę, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną” (Ps 23). Dał też do ręki oręż, miecz Ducha – to jest Słowo Boże. W nim zawarta jest każda odpowiedź, której potrzebuję. W tym Słowie, które jest żywe i skuteczne, odnajduję źródło, moc Ducha.

Komentarze